Halte Mbak, HALTE!
Keluar dari gerbang sekolah, sendirian.
Tengok kanan dan kiri. Sepi.
Aku melangkah, mulai mendekati halte. Menaiki
tangga pendek, beli karcis lalu aku pun duduk sembari menunggu yang ditunggu
datang.
Kriiing…kriiing…nada dering ponselku
berbunyi. Memang sengaja aku setting dengan bunyi kriiing. Kupikir biar
klasik. Kupikir. Tak tahulah apa kata orang. Hahaha.
“Assalamu’alaikum dek, lagi nang ngendi?”
Tanya mbakyuku yang sekarang tinggal di Kalimantan.
“Wa’alaikumsalam, niki seg teng halte mbak,
saweg kondur, eh pulang.” Aku keceplosan bilang kondur, kucari kata yang pas
susah kutemukan, dan kupakailah kata pulang. Tapi mbakyuku itu ternyata tak
peduli mau kondur atau pulang.
“Apa??? Halteeee?” Sepertinya mbak yu ku itu tersepona,
kagum atau terkejut.
“Iya mbak, halte. Halte mbak, HALTE!” Jelasku
pada mbak yu.
“Oh, mbok sing nggo nunggu bis yaa, uwis ana
nang Purbalingga?” Tanyanya begitu penasaran.
Tiba-tiba bus berwarna cokelat muda mulai
mendekat. Kondekturnya mulai berkomate-kamit. Cepat sekali. Ponselku sementara
tak kuhiraukan.
“Jurusan Taman Kota (UJE), Gor Mahesa Jenar,
Alun-alun Purbalingga silahkan naik ke dalam “Cokelat” Untuk yang mau ke arah
Bojong Sari, Bobot sari dan Gua Lawa bisa turun di halte C1 dan silakan sambung
ke “BIRU” Monggo…ayoo dek.” Tegas kondektur.
“Lho dek, deneng ko numpak jurusan Taman
Kota, Gor, karo alun-alun, apa jenengane “Cokelat”, mbok dongane ko numpak
“Biru” Dek, ko si arep maring ngendi? Kye mbakyumu krungu lho dek, ujar-ujare
si. Gageyan bali. Aja nglayab baen. Gunane maring alun-alun koh.”
Aku masuk ke dalam. Bus Trans Purbalingga.
Nama serinya Cokelat. Jurusanku adalah alun-alun. Hahaha. Mampir dulu. Pulang
ditunda.
“Hahahaha. Ora papa lah mbak. Mumpung dina jum’at
kan bali gasik. Mumpung nggo bocah sekolah gratis numpak Trans Purbalingga
khususon dina jum’at, anu mbeke sewulan beroperasi. Angger uwis telung wulan
lha arep ana kartune nggo pelajar. Jerene.”
Tuuut….tuuuut.
Ponsel kumatikan. Duduk dibelakang pak sopir.
No comments: